امروز ۲۲ اسفند ماه ۱۴۰۱، روز بزرگداشت شهدا است. تصاویر شهدا، نام شهدا و المان های شهدا در جای جای شهر به چشم می خورد و حقیقتا صورت ملکوتی و ذکر و یاد شهدا به دل ها آرامش داده و به گونه ای انسان را منقلب می کند.
اگرچه برخی از نمادهای بزرگداشت شهدا آنقدر برایمان عادی شده که دیگر به سادگی از کنارشان عبور می کنیم. مثلا از کنار نام خیابان ها و بزرگراه ها … کاش میشد در این مکان ها به برکت نامشان گناه نکنیم چرا که به قول شهید آوینی: ” عالم محضر شهداست؛ اما کو محرمی که این حضور را دریابد و در برابر این خلا ظاهری خود را نبازد…”
کاش آرزوی شهادت در رفتارمان متبلور شود و نه تنها در کلام و دعاهایمان. باب شهادت همواره باز است و خداوند ما را برای پیکاری همیشگی با نفس فراخوانده جهادی که وجوب نفسی دارد و نه وجوب کفایی. شهید آوینی می گوید: ” چه جنگ باشد و چه نباشد راه من و تو از کربلا می گذرد. باب جهاد اصغر بسته شد باب جهاد اکبر (مبارزه با نفس) که بسته نیست.”
گاهی در این پیکار سخت، در وجود مبدا و معاد مردد می شویم البته نه تردیدی برخواسته از یک شک علمی بلکه برای خلاص کردن نفس از این جنگ… اما شهدا با دست کشیدن از همه خواسته های دنیایی خود، با پیوستن به لشکر کربلاییون و ماندگار شدن نام خویش در تاریخ، شاهد و گواه بر رد این تردید هستند.
بنظر می رسد بهتر است به جای آنکه به دنبال راهی برای شهادت باشیم مانند شهدا زندگی کنیم خودمان و اعمالمان را برای خداوند خالص کنیم و در هر جایگاهی که هستیم برای خدا باشیم، به جای شهید شدن به تیغ خصم، هر لحظه از زندگی با ایمانمان خویش را شهید کنیم که در این صورت می توانیم مانند شهدا از آبروی اسلام دفاع کنیم؛ به قول شهید حاج ابراهیم همت: “باید شبانه روز دلمون و وجودمون و همه چیز مون با خدا باشه. … همه چیز همه چیز همه چیز خاص خدا باشه. که اگر شد پیروزی نزدیک است …”
ای شهید؛ ای آنکه بر کرانه ازلی و ابدی وجود برنشسته ای، دستی برآر و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را نیز از این منجلاب بیرون کش(شهید آوینی)
خبرنگار: صدیقه محمدی
