با آمدن رجب زمزمه های جشن و شادی به گوش میرسد و در ماه شعبان این مراسم و اعیاد به اوج خود می رسد.
با خود فکر می کردم ما همیشه چقدر مفت و مجانی خودمان را تحویل می گیریم و به اصطلاح برای خودمان نوشابه باز می کنیم.
اگر اسممان از اسامی اهل بیت باشد در مراسم میلاد اهل بیت هدیه می گیریم؛ اگر زن باشیم روز ولادت حضرت زهرا(س) و اگر مرد باشیم روز ولادت امام علی(ع)؛ اگر دختر باشیم اگر جوان باشیم، اگر پرستار باشیم و … و خلاصه به هر مناسبتی هدیه ای می گیریم و به خود افتخار می کنیم.
اما نمی فهمم چرا هیچ وقت این اسامی و این جایگاه های اجتماعی برای ما مسئولیت ایجاد نمی کند؟! چرا ما را به فکر فرو نمی برد؟! چرا باعث تهذیب نفس و نزدیک تر شدن ما به معصومین نمی شود؟!
گویا ما به جامعه افتخار دادیم که زن شدیم یا مرد، افتخار دادیم که نام مان بنابر دلایلی که خارج از اراده ما بوده همنام اهل بیت شده است و … البته خوب است شاکر خداوند باشیم که مادر، پدر یا همسر شده ایم و نام زیبا و با مسمایی داریم و بیشتر زمینه رشد برای مان فراهم شده است.
کاش در این اعیاد بیشتر این بزرگواران را بشناسیم، در حد توان در مسیر الگوبرداری تلاش کنیم و از خداوند توفیق بطلبیم نه از دیگران هدیه …
خبرنگار: صدیقه محمدی
